RIP Holland Zardo v. Le Dobry

We leven in een slechte film en zitten vol ongeloof, onbegrip en vraagtekens. Op 26 augustus had je gewoon 3 jaar moeten worden, maar compleet onverwacht hebben we woensdag 5 juni het hartverscheurende besluit moeten nemen dat jou laten gaan het eerlijkste was. 

Op zaterdag hadden we nog heerlijk getraind. Samen met mij speuren, want dat had ik de laatste maanden met jou opgepakt en wat deed je het goed. Daarna ging Klaas nog even met je appèl lopen. Jij was zoals altijd dolblij om met Klaas te trainen en andersom gold hetzelfde. Je sprong super (zie foto). Hoewel je slecht in je vacht zat en je in je kennel had geplast (wat voor een schone hond erg ongebruikelijk was) wees niets erop dat je er vier dagen later er niet meer zou zijn.

We hadden gemerkt dat je wat magerder werd, meer dronk en slecht in je vacht zat. Maar dat gebeurde wel vaker als je in de rui was. Je eetlust was goed (al kwam je niet aan) en je werklust was er ook. Daarin was je zo’n fijne hond! Je wilde graag gehoorzamen en genoot als je met je baasje het veld op kon.
Je was een hond met plichtsbesef. Het plassen in de kennel was voor ons de reden om naar de dierenarts te gaan. We zagen aan je dat je wist dat het niet hoorde, maar dat je er niks aan kon doen. Je had er geen controle over. Een urineonderzoek volgde om te checken of er misschien sprake was van een blaasontsteking. Dat bleek niet het geval. Het enige wat opviel was dat het glucosegehalte aan de hoge kant was. Het advies was om een bloedonderzoek te doen, hiervoor hadden we op maandag een afspraak bij de dierenarts staan.

Op zondag ging het helemaal mis. Klaas was samen met je binnen. Je viel om en kreeg een aanval. Schudden, trappelen met je poten, je ogen bol, slijm uit je bek en neus en je liet een beetje ontlasting lopen. Wat een schrik! We probeerden je te kalmeren door te praten en je te aaien. Je kwam weer bij en liep achter ons aan naar buiten. Toen je weer een aanval kreeg zijn we onmiddellijk naar de dienstdoende dierenarts bij Stad en Wad in Groningen gegaan.

Onze complimenten voor de dierenarts. Ze nam haar tijd om Zardo liefdevol te onderzoeken en legde ons geduldig uit wat er mogelijk was qua onderzoeken om te achterhalen wat er aan de hand was. Er volgden veel onderzoeken: bloedonderzoek, inwendig onderzoek en er werd een echo gemaakt van de lever, maag en prostaat. De uitslagen toonden aan dat het glucosegehalte in je bloed veeeeeel te hoog was. Er volgde een test op suikerziekte, maar hierop testte je negatief. De bloedwaarden vertoonden verder geen grote afwijkingen.

Op dat moment schoot er van alles door ons hoofd. Waarom werd je ineens zo ziek? Wat is er aan de hand? Wat tastte alles in je lichaam aan? De dierenarts van Stad en Wad overlegde telefonisch met collega’s en specialisten om uit te zoeken wat het dan wel kon zijn. Maar de uitslagen duidden niet op een duidelijk aanwijsbare oorzaak. De dierenarts stond voor een raadsel. Omdat de situatie niet levensbedreigend leek namen we je mee naar huis en startten we met medicatie tegen epilepsie. De volgende ochtend konden we contact opnemen met een kliniek in Arnhem voor een echo van de organen en dan vooral de alvleesklier.

Na inname van de medicatie kreeg je zondagavond een hevige epilepsieaanval. Verstijven, een klapperende bek en met je ogen draaien. Verschrikkelijk naar om te zien en een machteloos gevoel maakte zich van ons meester. Toen we de volgende ochtend te horen kregen dat Arnhem vol zat en we er pas donderdag terecht konden waren we helemaal ten einde raad. Met dank aan Jeannette Bout die bij medische gevallen altijd klaar staat konden we in Zwolle terecht bij de tweede lijn.

Op maandagmiddag werden er in Zwolle allerlei onderzoeken gedaan. In plaats van duidelijk werd het alleen maar vager. De bloedwaarden gaven een ander beeld. Het glucosegehalte was iets gezakt, nu week de leverwaarde af en duidden de bloedwaarden op ontstekingen. Daarnaast vertoonde Zardo uitvalsverschijnselen aan de linkerkant. Hij was (bijna) blind aan zijn linkeroog, zijn reactie was traag, het eten ging anders en het was zichtbaar in zijn linker voor- en achterpoot. Hij was in de afgelopen dagen extreem afgevallen. Lieve, grandioze en sociale Zardo, je onderging het allemaal gedwee. In Zwolle wisten ze niet wat er met je aan de hand was en wilden ze je daar houden om op dinsdag een echo te laten doen bij de internist. Omdat er niet 24 uur iemand op de kliniek aanwezig was wilden we je niet alleen achterlaten. De gedachte dat je alleen in een vreemde omgeving een aanval zou krijgen en dat we niet binnen een paar minuten bij je konden zijn wilden we niet voor je. Wat als je de nacht niet zou doorkomen? Over hoe we bij de kliniek vertrokken laat ik me maar niet uit.

Je wilt het beste voor je maatje, maar dat is onmogelijk te bepalen als je niet weet wat er aan de hand is. Ik had een verloop gemaakt van wat er de laatste maand was gebeurd en wat achteraf gezien misschien als een signaal opgevat had kunnen worden. Begin mei ging je mee naar Duitsland waar ik met Dobry deelnam aan het WK. Het was er erg warm, maar jij had niet meer last van de warmte dan de andere honden. Wat wel opviel was dat we wel 30 teken uit je lichaam moesten halen, terwijl Dobry daar nauwelijks tot geen last van had. Misschien was het glucosegehalte in je bloed toen al hoger?

De laatste weken zat je slechter in je vacht, viel je wat af en dronk je meer. Je eetlust was goed. Soms leek je wat eerder vermoeid, maar op andere dagen was je je vrolijke, actieve zelf. Pas sinds een paar dagen liet je je plas lopen. Alle bloedonderzoeken, lymfeonderzoeken, urineonderzoeken toonden wisselende uitslagen. Niets leek constant. Alles was vaag en sinds zondag waren we letterlijk in een nachtmerrie beland.

Eenmaal thuis leek het wankel, maar stabiel. Maar maandagavond kreeg je weer een hevige aanval. De nacht verliep redelijk. Omdat je tot 10 uren voor de echo geen eten mocht gaven we je om 4 uur ’s nachts eten. Dat at je lekker op, je eetlust was er nog. Je wankelde, plaste veel en rustte buiten op je favoriete plek. Op je plank kon je niet meer komen. We zagen je hard achteruitgaan. Klaas nam je die ochtend mee naar Amy van Klink voor biofotonen coherentie therapie. De uitslag van deze meting wees op hersenvliesontsteking.

Dinsdag ging je zienderogen achteruit. Je werd alleen maar zwakker. We besloten je eten te geven. We wilden je lijden niet verergeren door je als proefkonijn aan onderzoeken te onderwerpen en je daaraan te zien bezwijken. Dat verdiende je niet. Die avond wilde je ook niet meer eten. Drinken kwam er direct weer uit en je oogleden waren rood en gingen hangen. Je had de afgelopen dagen zo hard geknokt om te overleven. Waarom moest jou dit overkomen, lieve vriend?

Klaas was tot het einde jouw steunpilaar. Andersom was jij de rots in de branding voor Klaas. Jullie hadden een hele weg samen afgelegd. Met veel geduld om je vooral mentaal te laten groeien. Jullie vulden elkaar aan en waren een écht team. Je grote vriend Klaas was letterlijk alles voor je. We hadden nooit kunnen vermoeden dat jullie reis samen zo kort zou zijn. Zardo, je was een ongelofelijke beer, zo lief. Je mocht graag even een buffer tegen me aan doen. Je laten gaan was het laatste wat we voor je konden doen, hoeveel verdriet het ons ook doet. Er zal vast een reden zijn waarom je deze aarde moest verlaten. Ik denk er het mijne over. Het is stil zonder jou. Klaas is gebroken en mist je. Maar we moeten door.

Rust zacht, lieve, lieve Zardo, je was een beauty van binnen en van buiten.